Ah Nadide Ah!!!

Sen gideli tam iki yıl olmuş. O günün acısı ve anısı dün gibi aklımda.  Buna yürek dayanmaz ama insan dayanıyor işte. Devam ediyor hayata. Yine gülüyor, ağlıyor, yaşıyor bir şekilde. Çocuğun büyümüştür şimdi biraz. Annen her gün anmıştır seni, ağlamıştır ardından
Ahhh Nadide …,
Sen gideli tam iki yıl olmuş. O günün acısı ve anısı dün gibi aklımda. Giden sadece bir banka emekçisi değildi aslında. Bir kadın, daha çok genç…Üstelik bir anne. Buna yürek dayanmaz ama insan dayanıyor işte. Devam ediyor hayata. Yine gülüyor, ağlıyor, yaşıyor bir şekilde. Çocuğun büyümüştür şimdi biraz. Annen her gün anmıştır seni, ağlamıştır ardından . Ağlarsa anam ağlar demişler ya. Doğrudur. Evlat acısına dayanamaz insan. Sabır dileklerimiz , dualarımız onlarla.
Senden sonra da kayıplarımız oldu. Hepsinin ayrı hikayesi vardı. Onları da yazdık, anlattık ama seninki başka…
Aradan geçen zamanda çalıştığın sektörde ve kurumda her geçen gün işler daha kötüye gitti. Yüzlerce insan işsiz kaldı. Şubeler altüst oldu. Her gün yeni bir acı hikaye… Sen de vaktiyle çok üzülmüştün  görev değişikliğine, duymuştuk iş arkadaşlarından. En çok iş arkadaşlarıyla paylaşabiliyor bunları insan. Eşin, dostun bile anlamıyor bazen. Mutlu sanıyor seni. Öylesi işine geliyor ya da… Bir öğlen arası dert yandığın arkadaşından dinlemiştim seni. Nasıl üzüldüğünden, ağladığından, sağlığından endişe ettiğinden bahsetmişti. Sesi titremişti, ” Çocuğu daha küçüktü ..” derken.

Kimler hatırlıyor seni şimdi bilemem ama biz unutmadık Nadide. Geçtiğimiz hafta küçük bir zarf içinde senin adına bastırılmış ” metal para”yı gönderdi Plaza Eylem. Duygulandım. Elimde hissettiğim an o soğuk metali göz yaşıma engel olamadım. Para sektöründe, para için çalışmış, çalışırken hayatını kaybetmiş bir kadının yüzü metal bir paranın üstünde… Gülerek bakıyor. ” Ben kazandım” dercesine. Etrafında şu sözler yazıyor ” Unutmazlar, Unutmayalım, Unutmayacağım !
Ve en can yakan kısmı da. arkada “Çalışmak Öldürür”. Böyle bitmemeli aslında hiç bir hikaye.

Geçtiğimiz sene O plazanın etrafını bu paralarla çevirdiler. Her köşesine senin anıtını diktiler adeta Plaza Eylemciler. İnsan acıları üzerine kurulmuş hangi plaza ayakta kalabilir, varlığını huzurla, dirlikle, birlikle sürdürebilir ki ?  Zaman hepsini gösterecek bize. İbretle izliyoruz Nadide. Sen huzur içinde uyu. Paraya tapan, her yaptığını para için yapan, insanın varlığını, sağlığını hiçe sayan bu sistemler her gün can alırken,  bizler senin için basılan o parayı hep yanımızda taşıyor ve diyoruz ki :

Unutmazlar, Unutmayalım, Unutmayacağım !

Alma mazlumun ahını… Çıkar aheste aheste.